Rozdział 18 - Ogłoszenia dyrektora

Prezentuję wam nowy rozdział. Ale muszę ponarzekac oczywiście. I niestety na was. Już 18 rozdział, a wciąż mało komentarzy. Ci, którzy zawsze komentowali teraz zniknęli. Chciałam poinformowac, że nadrabiam zaległości w czytaniu blogów innych i komentuję wszystkie zaległe rozdziały. Więc jesli ktoś działa na zasadzie 'nie komentuję, bo ona mojego też nie komentuje' to w tym przypadku jest to bezsensowne...

Zapraszam do czytania

M.

_________________________

"Taktyka "niedostępności" nie sprawdza się na dłuższą metę." - autor nieznany

- Ale co się stało? – nadal nie rozumiała Hermiona.

Ledwo ukrywała wściekłość. Leżała w pokoju Malfoy’a, w łóżku Malfoy’a, a on uśmiechał się jak nienormalny!

- Ucierpiałaś w akcji, skarbie.

- Ale wygraliśmy?

- A co ja jestem, serwis informacyjny? Nie ma nic za darmo, słońce.

- Malfoy! – jęknęła.

Nachylił się nad nią i szepnął jej do ucha.

- Mów mi Draco.

- Co chcesz? – uniosła brwi.

- Co proponujesz? – blondyn dopiero się rozkręcał.

- Zaraz ci coś zrobię – warknęła.

- Czym? – zapytał niewinnie.

Chciała wyciągnąć swoją różdżkę, ale jej nie wyczuła.

- Może tym? – wyciągnął ją ze swojej kieszeni.

Zaczął się z nią droczyć. Ciemnowłosa próbowała wyrwać mu różdżkę, a on umyślnie nią manewrował. W końcu „przypadkowo” przygniótł Ślizgonkę do łóżka. Dłonią szybko powędrował do górnej partii jej uda. Panna Black wsunęła mu dłoń w blond czuprynę i przyciągnęła jeszcze bliżej do siebie. Zaczęła go całować, zachłannie, po francusku. Czuła jak odwzajemnia i posuwa się dłonią coraz dalej. W końcu przerwała. Odsunęła go od siebie i złapała za jego zielony krawat.

- Teraz masz mi powiedzeć – oznajmiła stanowczo.

- No więc całkowita, totalna, absolutna klęska.

- Kogo?

- Gryfonów, a teraz za to płacisz, kotku – znów ją do siebie przyciągnął.

Całowali się bez opamiętania. Zapominali o tym, że się nawzajem irytują, o tym, co się wokół nich działo. Dlatego właśnie wielce się zdziwili, gdy odkleili się od siebie i zobaczyli, że w progu stoi Pansy.

- Widzę, że już czujesz się lepiej – oświadczyła.

Panna Lestrange i Malfoy zarumienili się nieco.

- Taa, dzięki za troskę, Pan.

- Ależ nie ma za co, Miona. To co, idziesz do dormitorium? – Pansy robiła to celowo.

- Tak, jasne – oznajmiła niespodziewanie Hermiona i uśmiechnęła się. – Na razie, Draco – spojrzała na niego znacząco.

Panna Parkinson przeszyła ich badawczym spojrzeniem, przepuściła przyjaciółkę i zamknęła drzwi.

Blondyn został sam. Tak jakby nie dowierzał, że to się stało. A już myślał, że przekupił Blackównę na kolejny wieczór. Cała sprawa z nią była dziwna. Bo ona była jedyną, która nie znudziła mu się po jednej nocy. Jedyną, która sama nie pchała się w jego ramiona. Jedyną, która była wyzwaniem. A Dracon Malfoy uwielbiał wyzwania. I gdy teraz zrezygnowany wziął prysznic i leżał w łóżku patrząc tępo w sufit, czekała go niespodzianka. Ktoś zapukał do jego drzwi. Następnie uchyliły się i zobaczył w nich osobę, o której właśnie rozmyślał. Ubrana była w bluzeczkę na ramiączkach z głębokim dekoltem i krótkie spodenki. Popatrzył na nią pytająco.

- Cześć, Malfoy. Sorry, że tak późno. Tylko Pansy powiedziała mi jak to było, że mnie przyniosłeś i jeszcze przy mnie byłeś. Chciałam ci tylko podziękować.

To już go zupełnie zbiło z tropu. Miła Black. To było tak samo dziwne jak uśmiechnięty Snape czy jego ciotka Bellatrix ubóstwiająca szlamy. Jej zachowanie tak go zszokowało, że aż sam postąpił nienaturalnie.

- Nie ma sprawy. Jakbyś jeszcze mnie potrzebowała czy coś to przyjdź. Albo mam lepszy pomysł – uśmiechnął się. – Chodź, tak dla bezpieczeństwa – mrugnął do niej i odchylił kołdrę.

Dziewczyna zawahała się lekko, co było wynikiem jego zachowania i podeszła kilka kroków. Ściągnęła szorty i wsunęła się obok niego. Blondyn przytulił ją czule, a ona oparła głowę o jego nagi tors. Zasnęli.

***

Narcyza Malfoy patrzyła hardo w twarz Mistrza Eliksirów.

- Co się tu sprowadza o tej porze? – zapytał Snape.

- Masz nadzwyczajne relacje z Czarnym Panem, prawda Severusie?

Mężczyzna przytaknął.

- Oboje go znamy, więc to trochę dziwnie zabrzmi, ale jeśli kogoś mielibyśmy określić jego przyjacielem, byłbyś to niewątpliwie ty.

- Do czego zmierzasz?

- Mam poważny problem. On usiłuje rozbić moją rodzinę.

- Twoje co, Narcyzo?

- Przestań, Severusie. Dobrze wiesz, o czym mówię. Może mógłbyś na niego wpłynąć.

- Jest jedna jedyna osoba na tym globie, która potrafi na niego wpłynąć. To nie jestem ja, a oboje dobrze wiemy, kto to jest. Domyślam się, o co ci chodzi, ale ja ci pomóc nie mogę. Przykro mi.

***

Następnego dnia była sobota, więc panna Lestrange liczyła, że pośpi dłużej. Zwłaszcza w wygodnych ramionach Malfoy’a. Ale nie tym razem. O 8 rano rozległo się natarczywe pukanie do drzwi.

- Panie Malfoy! – wołała profesor McGonagall.

Na to Hermiona wyskoczyła z łóżka jak z procy i weszła do szafy. Musiała przyznać, że nie było tam tak źle. Pachniało jakby mieszanką perfum, płynu do płukania i naturalnego zapachu jego ciała. Tymczasem blondyn otworzył drzwi.

- Profesor Dumbledore chce was widzieć za godzinę w Wielkiej Sali. Obowiązkowo.

- Dziękuję, pani profesor.

- A nie wiesz gdzie to się podziewa panna Lestrange-Black, Malfoy?

- U Pansy.

- Jest zakaz.

- Tak, ale wie pani, pani Pomfrey zalecała, aby nie zostawała na noc sama po tym wczorajszym incydencie. Wie pani o czym mówię? Na Opiece nad Magicznymi Stworzeniami ugryzł ją chrobotek.

- A tak, dobrze. Tylko niech się pan ubierze, panie Malfoy – zlustrowała wzrokiem jego postać odzianą jedynie w bokserki.

Gdy tylko zamknęła drzwi, Hermiona chcąc nie chcąc, teleportowała się do Pansy.

***

Przy śniadaniu przy stole Ślizgonów panowała niebywała wrzawa. Efekt nocnego zwycięstwa nad wrogim domem.

- Slytherin, ciszej proszę – przemówił Dumbledore. – Zebrałem was tutaj, bo mam wam do przekazania dwie wiadomości. Ale nie dobrą i złą, tylko dobrą i jeszcze lepszą – starzec uśmiechnął się z własnego dowcipu.

Hermiona i Pansy przewróciły oczami.

- Jak wszyscy wiemy, zbliża się Boże Narodzenie. Dlatego z tej okazji szkoła organizuje dla was, uczniów, bal bożonarodzeniowy. Ciszej! Bal jest dla klas od 5 do 7, towarzyszyć mogą też osoby z 4. Dla wszystkich młodszych będzie wcześniej osobna zabawa. Nie jęczcie, a wy się za bardzo nie cieszcie. Szczegóły omówią z wami opiekunowie domów. A teraz druga nowina. Nawiązałem kontakt z moim dawnym przyjacielem Igorem Karkarowem, dyrektorem Durmstrangu. Dlatego zaraz po świętach zorganizujemy wymianę uczniów – dwóch chłopców i dwóch dziewcząt. A teraz smacznego i błagam, ciszej!

***

- Pansy, skończ już z tą numerologią, Hermiona, przestań wpieprzać te pomidory, bo utyjesz do balu! – denerwował się Zabini.

Dziewczyny siedziały na sofie w Pokoju Wspólnym Slytherinu i zastanawiały się, co zrobić, żeby przekonać Dumbledore’a, aby cała ich paczka pojechała na wymianę. Upierały się, że nie ma takiego sposobu i próbowały się „odstresować”, co z kolei stresowało Zabiniego, który popijał ognistą whisky prosto z butelki.

Po chwili wszedł Malfoy, też w nienajlepszym humorze, narzekając, że nie ma taktyki na mecz z Gryffindorem.

Przybyła także Astoria, która opadła na fotel, a dziewczyny dobrze wiedziały, że martwi się o to, czy Flint zaprosi ja na bal bożonarodzeniowy.

I gdy tak wszyscy siedzieli i piorunowali wzrokiem widoki za oknem, nadszedł Austin.

- Cześć wam – rzucił wesoło. – No co się tak patrzycie?

- Chcemy wszyscy jechać na wymianę, nie mamy taktyki na mecz, mamy problemy balowe i mamy problemy, bo nasi przyjaciele je mają – wymieniła po kolei Pansy.

- Aha – stwierdził inteligentnie i położył się na drugiej sofie.

***

Peter Pettigrew „Glizdogon” powiedział Lordowi Voldemortowi, że nie wie, co zrobić, aby ten znów przybrał postać Toma Riddle’a. Natomiast Czarny Pan stwierdził, że chyba oszalał dając szansę tępemu szczurowi. I teraz zostało mu już tylko jedno wyjście. Wyjście, które nazywało się Severus Snape.

***

Austin od godziny leżał na sofie. Humor jego towarzystwa pozostawał bez zmian.

- Zamierzacie tak przesiedzieć cały dzień i cały wieczór?

- A co mamy robić? – warknął Draco.

- Mam na to tylko jedno słowo. LONDYN.